برگی با شاخه گفت:صدای پای پاییز را از بلندای کوچه باغها شنیدم که با باد می گفت:چون نسیمی تنها دوستم دارد،بخاطرش تمامی کوچه باغهای ذهنم را با دسته گلهای نسترن آذین بسته ام،تا زمان رسیدنم سر برسد،همراه بادهای سرشار ازخاطره پاییزی،پیشش بروم،یک سبد سرمای دلنشین و چند دانه انار بریزم به پایش ،دستش را بگیرم بگذارم در دست زمستان،تا برفهای سپیدش،تن پوش پاکش باشد.باز آرام در گوشش بیصدا بگویم:تا جاری هستی ،زندگی جریان دارد.
بیا نگاه تو از هر بهار زیباتر
ز ماه روشن شب های تار زیباتر
شکفتن گل اگر انتهای زیبایی ست
تبسم تو بسی بی شمار زیباتر
از پشت درب بسته کسی آه می کشد
یوسف دوباره ناله زیک چاه می کشد
در زیر پای هلهله ها این صدای کیست؟
این پای کوبی و دست فشانی برای کیست؟
از ظرف آب ریخته بر این زمین بپرس
از یک کنیز یا که از آن یا از این بپرس
زرد است از چه گندم روی دل رضا
بر باد رفته است چرا حاصل رضا
زلف مجعد پسرش را نگاه کن
آنگاه یاد یوسف غمیگین چاه کن
ای کاش دست کاسه انگور می شکست
تا چهره جواد رو به زردی نمی نشست.....
بهار عشق شکوفا نمی شود بی تو بیا که غنچه ی دل وا نمیشود بی تو بر آی از افق ای آفتاب صبح امید که شب رسیده و فردا نمی شود بی تو هزار چشمه جوشان به دشتها جاریست ز سرد مهری شبهای هجر دلتنگم بیا که عقده ی دل وا نمی شود بی تو بیا،بیا گره از کار عاشقان بگشای
یکی روانه ی دریا نمی شود بی تو
که عشق و عاطفه معنا نمی شود بی تو
مانند طفل دربدری گریه می کنم
مثل گدای پشت دری گریه می کنم
بار مرا کسی نخریده! تو می خری؟؟؟
بار مرا بخر! نخری... گریه می کنم
از چند جا شکسته پرم، ای شکسته بند!
از غصه ی شکسته پری، گریه می کنم
جان همان که زائر بابا نشد، مرا
یک کربلا ببر،نبری گریه می کنم *
گریه می کنم...
گریه می کنم...
گریه می کنم...
*قسمتی از شعرعلی اکبرلطیفیان
.jpg)