آفتابگردان گفت: روزی که آفتابگردان به آفتاب پیوندد دیگرآفتابگردانی نخواهد ماند و روزی

که توبه خدا برسی؛ دیگر ((تویی)) نمی ماند و گفت من فاصله هایم را با نور پر می کنم.

تو فاصله ها را چگونه پر می کنی؟ آفتابگردان این را گفت و خاموش شد.

گفت و گوی من و آفتابگردان ناتمام ماند. زیرا که او در آفتاب غرق شده بود .

جلو رفتم بوییدمش بوی خورشید می داد.

خداحافظی کردم داشتم می رفتم که نسیمی رد شد و گفت: نام آفتابگردان همه را به یاد آفتاب می اندازد. نام انسان آیا کسی را به یاد خدا خواهد انداخت؟
.....آن وقت بود که شرمنده از خدا رو به آفتاب گریستم