پيام
*زهرا بانو*
92/7/30
* سميه *
هميشه مواظبت از اعمال، خصوصا آنچه افزون بر وظايف و فرايض بود براي اخلاص بيشتر و ترس و
وحشت از ريا نبود. عمده اش ملاحظه اطرافيان بود و اينكه شخص در جمع انگشت نما بشود و بر سر
زبانها بيفتد، ولو به شوخ
* سميه *
كافي بود كسي را يكبار در نماز با توجه ببيند ، وقتي دو نفر به او
مي رسيدند يكي آهسته به ديگري مي گفت:آدم قابل اعتمادي نيست، بايد مواظب حرف زدنمان
باشيم و او با تعجب مي پرسيد:چطور؟ گوينده توضيح مي داد:هر چه بشود مي رود به خدا مي گويد.
يك سره با خدا در حال حرف زدن است ...
* سميه *
از کتاب فرهنگ جبهه
پيام رهايي
به اين نوع تربيت ميگند...مهندسي معکوس...!:)
* سميه *
خوبم جواب ميده مثل اينکه
پيام رهايي
بله هندسه ي دل را پيش خدا بردن و وتر عشق الهي براي آن کشيدن کار هر صنعت و شغلي نيست، جهاد در راه خداست که چنين انسانهايي را مربي(تربيت کننده) و مربا(تربيت شونده) ميکند.
* سميه *
پيامبر اكرم(ص) فرمود: «خداوند، مجاهد در راهش را بر غير او صد درجه در بهشت رفعت و بلندى بخشد، كه فاصله ميان هر دو درجه همانند فاصله ميان آسمان و زمين است...
پيام رهايي
دست من کوتاه است، دعاي شما صاعد....دعا براي همه و منِ درمانده نياز ميرم است.