پيام

* سميه *
88/12/1

+ چشم هاي بي ستاره ...

از سياهي شبها گلايه نکن چشمهاي ما ستاره ندارند وگرنه آن قدر فرشته به زمين نگاه مي کنند که مسير پرواز به اندازه هفت آسمان نقره ايست

آري چشم هاي من هيچ ستاره اي ندارند....چه جمله اي گفتي سميه دلم گرفت....شايد چقدر سوختني باشد اين مصيبت

و چقدر تاسف آور

خيلي دردناكه روزي هزاران فرشته به دور و برت باشند و آن ها را نبيني...حال فرشته هاي خدايي را نگير ، فرشته هايي را ميگويم كه خداوند بال هاي آن ها راگرفت و تبديل به انسانشان كرد

نگو که نا مهرباني ها از تحمل ما عميق ترند هميشه بين استقامت و گريز جاذبه ي يک روياست که تثبيت مي شود و سهم ماندن يا رفتن را تقسيم مي کند

ولي گاهي رفتن سهمش بيشتر ميشود....ماندن چه فايده وقتي هيچ كس براي ماندن اصراري ندارد...آن وقت مزاحمي بيش نيست در جمعي كه ماندنت را نم يخواهند.

وقتي حتي هيچ ديواري نيست به آن تكيه كني؛ماندن چه سود...گاهي اين حرفا ميگن نااميدي اسمشه ولي من به اين ميگم واقعيت...واقعيتي كه پر از درده

لحظه ها جاري اند و اين ما هستيم که فرصت ها را از هم دريغ مي کنيم

هر فرصتي كه آخر بهايش به رفتن باشد چه سود...چه سود فرصتي را نثار كسي كنيم كه تا ابد برايش رفتني هستيم يا اين كه فقط براي مدتي برايش اسطوره ايم..اسطوره بودن هيچ...آدم هم بعد از مدتي برايش نيستيم

مريمم هميشه همه آمدن ها مستلزم رفتن است. آمده ايم كه برويم. از اين فرصت بودن بايد استفاده كرد و بهره برد نه اينكه در نگراني فنا بودنش غصه خورد و آن را از دست داد

ولي بعضي وقت ها رفتن بايد زودتر از آن چه رقم خورده بايد باشد...غصه خوردن به قول آجيم براي اين دنيا فايده نداره...دنياي كه از اسمش هم پستي ميباره.

تقدير جبر سياه نيست. تقدير، تجلي صادقانه خواستن هاي ماست

بيا از زمين و زمان گلايه نکنيم